وقتش رسیده یک نظری هم به ما کنی            مـا را کـبــوتـر حــرم ســامــرا کـنـی
درهم بخـر، نگـاه نکن که چه میخری            رسوا شوم اگر که بخواهی سـوا کنی

محکـم حصار عـشق شما را گرفـته‌ام            دل شـور مـیـزنـد کـه مـبـادا رها کنی
درمانـمان بکن به همان شیـوۀ خودت            درمان شویم اگر به خودت مبتلا کنی
ای دست به خیرِ طایفۀ دست به خیرها            آقا نـمی‌شود سفـری دست و پـا کـنی؟
عـمری نشسته‌ام به صف عاشقـان تو            وقتش رسیده وقت کنی رو به ما کنی

آقـا قـلـم بـه دسـت گـرفــتـم بـرای تـو
من راضیم فـقـط به خـدا با رضای تو

بـالاسـت تـا ابـد بـه خـدا پـرچـم شـمـا            جـانـم فــدای جـان شـمـا، خـاتـم شـمـا
تو لطف می‌کـنی که مرا راه می‌دهی            ای بـچـه‌هـای فـاطـمـه بـازهم دم شما
از تو به ما زیـاد رسیـده ست یا نـقـی            چـیـزی کـم از زیـاد نـدارد کـم شـمــا
دل را بـرای پـا قـدمت سـاخـتـم بـبـین            بر سر درش نوشته شده مقـدم شما…
من را ز راه عشق خودت تا خـدا ببر            جبـریـیـل هم رود ره پـیـچ و خـم شما
از تربت تو ریخته در خـاک من خـدا            این فـخـر مـن شـده که شـدم آدم شـمـا
یک دم اگر که بغض کنی گریه میکنم            جـانـم بگـیـر تـا که نـبـیـنـم غـم شـمـا

آقا شنـیـده‌ام که کسی حـرمتت نداشت
رحمی به سن و سال تو و غربتت نداشت

چون شمع نیمه جان شده سوسو گرفته‌ای            با آه و غربت و غم خود خو گرفته‌ای
لاغر شدی، خـمیده شدی، آب رفته‌ای            از پـا فـتـاده دست به زانـو گرفـتـه‌ای
این ارث فاطمه ست به حسن تکیه داده‌ای            در حجره رفته‌ای کمک از او گرفته‌ای
تا تشنه می‌شوی…صدا میزنی: حسین            در حجره‌ات چو کشتیِ پهلو گرفته‌ای
خواهـی حسن نبـیـندت و گریه کم کند            این هست علـتش که اگر رو گرفته‌ای

همچون حسین فاطمه دور از وطن شدی
همچون حسین فاطمه، امّا کـفـن شدی

همچون حسین فاطمه امّا سرت نرفت            در زیر تیغ کـند عـدو حنجرت نرفت
بالا سرت ز حال، دگر مـادرت نرفت            با جمعی از اراذل مست خواهرت نرفت
با دست های بسته شده همسرت نرفت            در زیر نعـل مرکبشان پیکـرت نرفت
در گـوشۀ خـرابه ولی دخـترت نرفت            در طشت زر و یا به سر نی؛ سرت نرفت

این‌ها کنار، دست شما سالم است هنوز
دستت برای غـارت انگـشترت نرفت